حقوق بشر، ویترین فریبنده غرب برای اعمال فشار بر کشورها

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ با تصویب شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، رئیس این شورا مأموریت یافت گروهی ویژه برای حقیقت‌یابی درباره وقایع ایران تشکیل دهد. این قطعنامه با ۲۵ رأی موافق، ۶ رأی مخالف و ۱۵ رأی ممتنع تصویب شد. چین، پاکستان، اریتره، ونزوئلا، کوبا و ارمنستان ۶ کشوری بودند که به این قطعنامه رأی منفی دادند.

در تحلیل قطعنامه مذکور تأمل در چند نکته لازم به نظر می‌آید:

• عملکرد ملل متحد
  سازمان ملل متحد از بدو تشکیل تا به حال نتوانسته است ایده‌آل‌های خود را که بر مبنای تحقق اهداف عالیه بشری است محقق کند.
  از بدو تأسیس تاکنون کارنامه موفق سازمان ملل متحد عمدتاً ذیل فعالیت‌های شورای اقتصادی اجتماعی آن رقم خورده و این در حالی است که در زمینه های امنیتی و سیاسی، سازمان ملل متحد اسیر منافع ملی قدرت های بزرگ بوده و به طرز مشهودی عملکرد جانبدارانه‌ای به نمایش گذاشته است.
  در این میان مقوله حقوق بشر عمدتاً در راستای ابزاری برای اعمال فشار سیاسی به دولت‌های ناهمسو با غرب مورد سوءاستفاده قرار گرفته است. قاعده‌هایی مانند مسئولیت حمایت و تشکیل دادگاه کیفری بین‌المللی به بهانه حمایت از حقوق بشر در راستای دخالت در حاکمیت داخلی کشور‌ها عمل کرده‌اند. سازوکار های حقوق بشری سازمان ملل متحد تاکنون بیشترین فشار را به چین، روسیه و ایران وارد ساخته است.
  این در حالی است که بررسی نقض حقوق بشر در عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی هیچ گاه در دستور کار شورای حقوق بشر قرار نمی‌گیرد و به طریق اولی، به خشونت علیه سیاهان در آمریکا، سرکوب جلیقه زرد‌ها در فرانسه و برخورد غیر انسانی با مهاجران در انگلستان و امثال آن توجه نمی‌شود.
  در چنین وضعیتی است هر جا که پای منافع ملی و موضوعات امنیتی در میان باشد، از ظرفیت‌هایی مانند حقوق بشر سوءاستفاده می‌شود و این روند، سال‌ها حیثیت سازمان ملل متحد را به عنوان سازمان جهانی بی‌طرف خدشه دار کرده است.
• نقش اروپا
  ایسلند و آلمان دو کشور پیشنهاد دهنده قطعنامه در شورای حقوق بشر بودند. دیگر کشور‌های اروپایی نیز حمایت قاطع خود را از پیشنهاد این دو کشور نشان دادند. آلمان پیش تر نیز در جریان اظهارات صدراعظم خود علیه جمهوری اسلامی، موضع رادیکالش را علنی کرده بود.
  در عین حال سیاست دولت انگلستان در رهبری جنگ روانی علیه ایران و اصرار بر حفظ شرایط روانی برای ادامه اغتشاشات در کشور، بیانگر عزم راسخ اروپا برای اعمال فشار بی‌سابقه‌ به جمهوری اسلامی است.

در تحلیلی می توان گفت، هدف از اتخاذ چنین سیاست خصمانه ‌ای از سوی اروپا بخشی از تقسیم کار جنگ ترکیبی علیه ایران است؛ همان گونه که عربستان وظیفه تأمین مالی، جمهوری آذربایجان و اقلیم کردستان عراق مأمور به سازماندهی گروه‌های تروریستی و رژیم صهیونیستی مسئول خرابکاری و ترور را در ایران برعهده دارند.

در تحلیل دیگری، وضعیت نابسامان اقتصادی در اروپا و آینده مبهم تأمین انرژی در زمستان سرد ممکن است اروپا را به این نتیجه رسانده باشد با اعمال فشار به ایران، کشورمان را به جایگزین روسیه در تأمین گاز اروپا کند. این موضوع نه تنها ناظر به برهه‌ کوتاه پیش روی که احتمالاً با هدف سرمایه گذاری درازمدت در نفت و گاز ایران به عنوان یکی از بزرگترین دارندگان ذخایر انرژی بالقوه در جهان انجام می شود. 

در حالت بدتر، اروپا امید دارد با تضعیف حاکمیت در ایران زمینه جدایی استان ‌های نفت‌خیز از کشورمان فراهم و منبع تامین انرژی جدیدی در قالب منطقه خودمختار تحت کنترل غرب ایجاد شود.

وضعیت نابسامان اقتصادی در اروپا و آینده مبهم تأمین انرژی در زمستان سرد ممکن است اروپا را به این نتیجه رسانده باشد با اعمال فشار به ایران، کشورمان را به جایگزین روسیه در تأمین گاز اروپا کند

نیت غرب در این زمینه هر کدام از موارد فوق هم نباشد، قطعاً خیرخواهی و دلسوزی برای ایرانیان نیست. در هیچ یک از سوابق تاریخی اروپاییان، از جنایت های زمان استعمار کلاسیک تا فروش تسلیحات شیمیایی به دشمنان ایران نقطه روشنی برای خوشبینی به نیت های آنها باقی نمی‌گذارد.

در پیوند با مفهوم حقوق بشر از دیدگاه غرب، بشر همان تعریفی را دارد که امانوئل کانت، از  بانیان فلسفه لیبرالیسم بعد از عصر روشنگری ‌به آن اعتقاد داشت. بشر در این دیدگاه عبارت است از انسان سفید پوست مذکر بورژوا. سایر افرادی که در این حیطه قرار نمی‌گیرند، دون بشر هستند و طبعاً شامل حق بهره‌مندی از حقوق انسانی نخواهند شد.

 در حال حاضر چنین طرز تفکری، هسته تشکیل دهنده موضع نژادپرستانه انسان غربی نسبت به دیگران است. در چنین حالتی حقوق بشر صرفاً ابزاری سیاسی و حربه‌ای با ویترین زیبا برای اعمال فشار و دخالت در امور داخلی کشورهاست.